ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Vortex – Ionut Caras

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Ξυπόλητος περπατώ στη λεωφόρο των φτωχών,
για φαγητό στο πιάτο μου έχω την μοναξιά μου,
η όρεξη έρχεται σιγά-σιγά, ..
μαζί με την κρυφή ελπίδα,
αναστολή στα όνειρα, ..
στα αόρατα δάκρυα μου, ..

Στις κρύες εποχές των μεγάλων αποφάσεων,
γύρω από τη γυμνή σκιά της δύστυχης ψυχής μου,
βιβλίο για προσκέφαλο έχω την ποίηση του κόσμου,
κλείνω τα μάτια να μη δω,
το φως της ενέργειας μου,
να καίει αδυσώπητα την άμοιρη καρδιά μου,
τις καμένες σελίδες μου μαζί με τις αναμνήσεις, ..

Η μνήμη μου οδύρεται, .. πάρα πολύ,
πονάει σαν τον παλιό στρατιώτη,
στην άκρη του κρεββατιού την αισθάνομαι,
περίεργα να κοιτάει,
να με παροτρύνει,
να ανανεώσω το θάρρος μου,
να καταλάβω καλλίτερα την συνταγή,
που μου’δωσαν να πιώ,
παγιδεύοντας τον χρόνο μου,
παγώνοντας το φως του ήλιου,
κλεισμένος μέσα σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο,
συνέχεια να προσκυνάω, ..
πάνω στα λερωμένα σεντόνια με ένταση για ελευθερία,
μετρώντας μια-μια τις βαθιές πληγές μου,
μιζέρια αναμνήσεων, ..
να ανακουφίζω την κακία του κόσμου που με πλήγωσε,
να σβήνω την υπογραφή,
ανεξίτηλη σφραγίδα απ’τη ζωή μου, ..

Τα γηρατειά γέμισαν σκιές στο άλμπουμ της ζωής μου,
η αγωνία ξέσκισε σελίδες στα όνειρα μου,
οι κρυφές επιθυμίες μου χάθηκαν μέσα στον αγέρα,
με πήραν και τούτη τη ζωή, ..
την έκαναν ρεζίλι, ..

Αισθάνομαι σαν πληγωμένο αγριόσκυλο,
να στέκεται δίπλα στα πόδια του Θεού,
τη μοίρα του ν΄αλλάξει,
να παρακαλεί τους φόβους του,
τα μεσάνυχτα να μην τ’αγγίξουν,
να μάχεται συνέχεια,
για την αξιοπρέπεια του, ..

Ημουν κι’εγώ κάποτε άνθρωπος,
και έγραφα ιστορία,
μ’ορθωμένα τα πόδια μου,
χωρίς να φοβάμαι, .. να πολεμώ,
ολάκερες στρατιές,
σκιές γεμάτες αμαρτία,
δώρο μου ήταν η ζωή,
ενέργεια δημιουργίας,
να τρέχω γυμνός στο ξέφωτο,
να λαχταρώ να γίνω αστέρι, ..

Μα σήμερα .. στης φοβίας μου τα μεσάνυχτα,
στη λεωφόρο της πίκρας και της αδικίας, ..
στο παράθυρο της υπομονής μου,
βλέπω μια αντανάκλαση σκιάς,
που με ψυχρότητα, ..
βάναυση κραυγή σιωπής,
ουλή βαθιά στο πρόσωπο,
έρχεται, .. τρέχοντας, ..
στην πόρτα της παιδικής μου ηλικίας, ..

Βγάζω τότε μια κραυγή,
μ’οδηγό πυξίδα την καρδιά μου, ..
ΌΧΙ, .. ΜΗ, ..
μη μου πάρετε το παιδί,
τη γλώσσα του μη την κόψετε,
αυτό μόνο μου θυμίζει μέσα μου την όμορφη ζωή, ..
αυτό ξέρει γλυκά να μου την τραγουδάει, ..

Δολοφόνοι, .. μη μου το κάνετε αυτό, ..
το παιδί αυτό, .. σε μένα ανήκει, ..

————